Hoe groot is de kans?

Dinsdag 19 oktober 2021, ik zal deze datum nooit meer vergeten. Op deze dag verloor ik mijn hondje en daarmee ook een stukje van mezelf. Hoe is dit gebeurd? Lees het hier.

In ons huis zijn we op dit moment onze haard aan het aanpakken. De oude open haard die in de tijd gebouwd is met bakstenen, wordt afgebroken en zo maken we plaats voor een nieuwe. Rond 17 uur bracht Andy (mijn man) een kruiwagen vol beton en gebroken bakstenen naar buiten via de achterdeur. Ons zoontje Noa en de hond Charlie gingen mee met hem naar buiten.

Op zich is het geen probleem dat ze even mee gingen naar buiten. Dat gebeurt anders altijd zo vaak. Ik hoor mezelf nog zo vaak zeggen dat Charlie net een eendje was, omdat hij altijd, maar echt altijd, naast me liep, achter me liep en me overal naartoe volgde. Het zou tenslotte maar enkele seconden duren om de kruiwagen om te kippen en weer naar binnen te gaan. Noch Andy, noch ik had er dan ook aan gedacht om het hekje aan de zijkant van ons huis dicht te doen.

Charlie liep mee langs de oprit en zag in zijn ooghoek een ander hondje… Je kan het natuurlijk al raden. Hij draaide zich en liep in volle vaart recht op het hondje af. Andy riep me met de kruiwagen nog in zijn handen, “Schat, Charlie loopt naar de straat!” Op dat moment was ik bezig met de was dus ik antwoordde “Roep hem dan! Ik kom zo.” Maar mijn zin was nog niet eens volledig gezegd toen ik mijn lieve man geschrokken hoorde zuchten en weg zag lopen.

Ik dacht eerst nog niet eens het ergste toen ik zag dat hij ook richting straat liep… Ik dacht ah, hopelijk heeft Charlie zijn lesje geleerd en is hij tegen een fietser of zo gelopen. Ik ben eerlijk. Hij liep wel al eens naar een andere hond. Luisteren was op zo’n momenten meestal héél moeilijk voor hem. Selectief doof zeiden we wel eens. Hij wilde altijd zo graag goeiedag gaan zeggen…

Enkele seconden later kwam ik ook naar buiten en zag ik mijn diertje liggen. Levenloos. Aan het begin van onze eigen oprit dan nog.

De tijd stond stil.

Ik riep het uit. Een gil van angst, woede, ongeloof en verdriet.

Heel even later, het gaat echt over fracties van momenten, verkeerde ik in een soort van choque en werd adrenaline door mijn hele lijf gepompt. Het sprankeltje hoop verdween als sneeuw voor de zon toen ik nog eens opkeek en mijn hondje daar zag liggen. Zoeken naar een telefoonnummer van een veearts die zo dicht mogelijk woont leek me op dat moment al overbodig…

Ik belde dan maar naar mijn eigen veearts en vertelde haar met een steen in mijn keel dat mijn huisdiertje overreden was. Een camionette had hem recht op zijn kopje geraakt. Je zag zelfs amper iets, maar zijn schedel was volledig gebroken…

Ik moet Andy bewonderen… Hij heeft Charlie in een dekentje gelegd en zo het dode lijfje naar achteren gebracht… tot we het anderhalf uur later mochten brengen naar mijn veearts.

Er waren verschillende opties wat betreft begraven of cremeren. Ik ben voor de mogelijkheid gegaan om hem samen met andere huisdiertjes te laten cremeren in het dekentje waarin hij nog lag en heb dan ook de avond zelf afscheid moeten nemen.

Tranen vloeiden. Longen schokten. Woorden schoten tekort. Mijn allerbeste vriend had me verlaten.

We herdenken hem als vrolijke viervoeter. Mijn eerste huisdier, mijn steun en toeverlaat. Diegene die er altijd voor me was, is niet meer.

Geen goeiemorgen, geen goeiedag

Geen kwispelend staartje, die me de dag brengt met een lach

Dagen gaan voorbij. Tijd passeert. We geven dit een plaatsje.

Moge hij verder leven in onze gedachten, in ons hart…

You are missed…