Mensen en dieren verliezen is altijd moeilijk. Bij de ene persoon wordt het overlijden van een dierbare al sneller verwerkt dan bij de andere. Ik verloor zelf mijn grootmoeder, mijn hondje en mijn grootvader op korte tijd. Daarom heb ik voor mezelf 4 belangrijke tips in chronologische volgorde neergeschreven die me helpen om alles een plaatsje te geven.
Misschien kunnen deze tips ook een hulp zijn voor jou, in het verwerkingsproces die je zelf nog door moet.
1. Vraag je niet af “waarom”
In oktober verloor ik heel plots mijn hondje, een verlies die enorm hard is aangekomen. Soms heb ik het gevoel dat ik dit nooit te boven zal komen… Het is niet zo dat ik me vragen stel bij wat ik anders had kunnen doen om het ongeval te voorkomen (lees trouwens hoe het gebeurde hier), maar toch vroeg ik me aanhoudend af “waarom is dit gebeurd?”. “Waarom ik?”, “Waarom nu?”.
Het ding is, eigenlijk is de grote waarom-vraag compleet overbodig en vraagt het alleen maar meer energie van je, terwijl je die energie net nodig hebt om je verlies te verwerken. Het heeft geen zin om je af te vragen waarom de dood bij het leven hoort en waarom de één de wereld al vroeger moet verlaten dan de ander. We zullen hier allicht nooit een antwoord op kunnen vinden, dus waarom zouden we hiernaar zoeken in functie van je verwerkingsproces?
2. Accepteer de situatie
Je moet weten dat je dergelijke gebeurtenis niet kan veranderen of omkeren. Hoe moeilijk en hoe jammer dat ook is. Van zodra je een bepaalde situatie kan aanvaarden, of je je daar nu goed of slecht bij voelt, dan kun je beginnen met het verwerken zelf. Eigenlijk kun je het nooit afsluiten als je je vragen blijft stellen.
Ik heb het al heel zwaar gehad, maar ik voel dat het verdriet bij een plots of onverwacht verlies veel moeilijker is om te aanvaarden. Daarom is het belangrijk om grondig te werken aan tip 1, want pas dan kan je stilaan loslaten.
3. Neem tijd voor jezelf
Wat ik het moeilijkste vind, is eigenlijk dat niemand exact dezelfde band heeft met de persoon of het dier dat je kwijt bent. Daardoor kun je je enorm alleen voelen. Je deelt niet letterlijk je verdriet met iemand, je moet er zelf door en uiteindelijk ook helemaal alleen… Iemand kan je wel steun bieden, maar niemand kan voelen wat jij voelt.
Dus wat ik probeer te doen is het verdriet toe te laten en de confrontatie niet uit de weg te gaan. Als ik de tranen voel opkomen, neem ik een momentje om ze eruit te laten. Dat lucht op, geloof me. Eens je de ontkenning voorbij bent, eens je geen afleiding meer zoekt, eens je in feite aanvaardt wat er gebeurd is, dan kun je alles een plaats geven.
Weet dat moeilijke dingen tijd vragen, maar wacht niet tot de tijd zelf je wonden heelt. Heel ze zelf en neem daar de tijd voor.
Bo Ackaert
4. Het ultieme doel
De bedoeling is dat je de negatieve gebeurtenis kan omzetten in mooie herinneringen die een glimlach op je gezicht brengen. De dood hoort bij het leven en we hebben geen enkele andere keuze dan dit gegeven te aanvaarden.
Denk veel aan je geliefden en laat je gevoelens toe. Dag na dag, week na week, maand na maand en jaar na jaar zullen de pijn, de gevoelens van onmacht, verdriet, verslagenheid en schuldgevoelens stilaan plaats maken voor mooie herinneringen, liefde en troost.
